Schronisko powstało w 1913 roku wg projektu wrocławskiego architekta Herberta Erasa (spod jego ręki wyszły Śląski Dom i Odrodzenie, ale także robotnicze osiedle Hirtenberg w Zielonej Górze). Hotel górski wzniesiony ponad dotychczasową zabudową Karpacza miał przejąć część ruchu turystycznego, który koncentrował się wokół niedalekiego toru bobslejowego i oddanej w 1912 roku do użytku skoczni narciarskiej.
Budynek nawiązuje do tradycji budowlanej regionu sudeckiego przez proporcje stromego dwuspadzistego dachu oraz w detalu architektonicznym (galeria, werandy, deskowania). Orlinek był największym górskim hotelem w Karpaczu, dysponował 200 miejscami noclegowymi, dużą restauracją z barem, tarasami widokowymi. Po wojnie w hotelu urządzono Szkołę Orląt Grunwaldzkich prowadzoną z zachowaniem regulaminu wojskowego i umundurowania. Uczniami szkoły były sieroty wojenne, zwłaszcza przedwojennych oficerów wojskowych i żołnierzy AK, młodociani więźniowie niemieckich więzień. Szkołę prowadził harcmistrz Zygmunt Pytliński ps. Sławek. Z czasem szkoła przekształciła się w prewentorium dla dzieci. Od 1959 r. pełnił ponownie funkcję turystyczną. Nadal należał do największych budynków hotelowych Karpacza i cieszył się dużą popularnością. Od 1997 wyłączony z użytkowania, remontowany. W 2004 hotelem zainteresował się Tadeusz Gołębiewski, jednak nie znajdując aprobaty dla wizji rozbudowy stylowego budynku postawił na odrębny budynek. Obecnie hotelem interesuje się niemiecka sieć hoteli Sonne Hotels (moose - różne źródła).